του Ηλία Αλεξανδρή
Κανείς λογικός άνθρωπος που ζει σήμερα σε αυτή την χώρα δεν μπορεί πλέον να μην έχει συνδέσει την εικόνα συνολικής κατάρρευσης της κοινωνίας και της οικονομίας με την συνολική κατάρρευση του αποτυχημένου και απόλυτα προδοτικού πολιτικού συστήματος εξουσίας που εξελίχθηκε μέσα στην περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης της Δημοκρατίας σε ένα απόλυτα διεφθαρμένο μηχανισμό νομής και παραμονής στην εξουσία πολιτικών σχηματισμών που μονοπώλησαν για δεκαετίες την κυρίαρχη πολιτική σκηνή.
Κι αυτός είναι ο λόγος που τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα στο όνομα της ίδιας της Δημοκρατίας δεν δίστασαν από το 2010 μέχρι σήμερα όχι μόνο να καταργήσουν και τα τελευταία ψήγματα που είχαν απομείνει από την όποια Δημοκρατία κατακρεουργούσαν μεθοδικά για δεκαετίες αλλά και να αναστρέψουν κάθε έννοια και κάθε δημοκρατική διαδικασία σε μια απόλυτα αυταρχική λογοκοπία και προπαγάνδα με στόχο τον εκφασισμό συνειδήσεων, αγώνων και θεσμών και την κατασυκοφάντηση ή τον εκμαυλισμό οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας λειτούργησε και λειτουργεί από την άμεση συμμετοχή των ενεργοποιημένων πολιτών χωρίς τον απόλυτο κομματικό ή καθεστωτικό τους έλεγχο.
Το σοκ που προκάλεσε το ξέσπασμα της λεγόμενης κρίσης το 2010 αφύπνισε άμεσα όσους είχαν κατά καιρούς αντιδράσει σε όσα συνέβαιναν εντός και εκτός της χώρας, όπως στην περίοδο προσπάθειας εφαρμογής του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου του ...
Γιαννίτση ή την περίοδο των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, αλλά ταυτόχρονα κινητοποίησε και άλλους που τα προηγούμενα χρόνια βρίσκονταν μέσα στην μακαριότητα τους και το βόλεμα τους στα κόμματα κυρίως του δικομματισμού απολαμβάνοντας προνομιακές σχέσεις για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους αλλά και θέσεις στην νομή της εξουσίας.
Οι τελευταίοι διέβλεψαν τους επερχόμενους κινδύνους διάλυσης του πολιτικού συστήματος και βλέποντας το λαϊκό κύμα αντιδράσεων το καβάλησαν και με καιροσκοπική διάθεση αυτοσυντήρησης αλλά και στην λογική των νέων πολιτικών ευκαιριών φρόντισαν να αυτοανακηρυχθούν σε αυτόκλητους υπερασπιστές της Δημοκρατίας ενώ ταυτόχρονα αποκήρυξαν σε όλους τους τόνους το παρελθόν τους και τον ρόλο τους στην πολύχρονη διαδικασία σήψης της.
Είναι γεγονός ότι η ευθύνες των απλών πολιτών ήταν τεράστιες όλα τα προηγούμενα χρόνια διότι με την ανοχή τους επέτρεψαν στο κυρίαρχο οικονομικοπολιτικό καθεστώς να τους οδηγήσει στην αδιαφορία τους για τα κοινά και την απαξίωση της ίδιας της πολιτικής ως καθημερινή πράξη και μοχλό προόδου και ανάπτυξης της κοινωνίας και της οικονομίας. Ακριβώς αυτή η μη συμμετοχή των απλών πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες ήταν και η επιθυμία που είχε το σαθρό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης ώστε να μπορεί να καταργεί στην πράξη και διαρκώς ακόμα και την κατ’ όνομα δημοκρατία που οριοθετείται από τον αστικό λεγόμενο κοινοβουλευτισμό.
Έτσι οι απλοί πολίτες βρέθηκαν στην νέα κατάσταση εντελώς απροετοίμαστοι και μην διαθέτοντας ούτε την εμπειρία ούτε τα οργανωτικά εφόδια για να αντιμετωπίσουν την σφοδρή επίθεση που ξεκίνησε το 2010, προσπάθησαν να απαντήσουν το 2011 με το κίνημα των πλατειών και των αγανακτισμένων με λαϊκές συνελεύσεις που μετατράπηκαν σε επιτροπές πολιτών ύστερα από την βίαιη διάλυση του κινήματος με το κρεσέντο καταστολής – κυρίως στην πλατεία Συντάγματος – το καλοκαίρι του 2011.
Και αυτό το σημαντικό κενό δεν το εκμεταλλεύθηκε δυστυχώς μόνο το καθεστώς υποτέλειας και το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αλλά και όλοι όσοι είχαν πολύχρονη εμπειρία από την λειτουργία του συστήματος αυτού ως σάρκα από την σάρκα του. Για αυτό και πολύ γρήγορα εμφανίσθηκαν στο προσκήνιο νέα πολιτικά κόμματα – χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι ΑΝΕΛ - και πολιτικές οργανώσεις με τους ίδιους σε ρόλο πρωταγωνιστή και πάντα στο όνομα της δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα πρόσωπα με αυτά τα χαρακτηριστικά άρχισαν να βγαίνουν στο προσκήνιο και σε άλλους χώρους που δεν είχαν ακόμα τις προδιαγραφές για να αναλάβουν την εξουσία, όπως στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα οριζόντιο φαινόμενο στο πολιτικό σύστημα των κομματικών σχηματισμών εντός και εκτός Βουλής, όπου το πρότυπο του κ. Παππά ως δεξί χέρι του Τσίπρα μετά την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα, φαίνεται να διατρέχει αλλάζοντας όνομα και τίτλο όλα τα κόμματα. Τα πρόσωπα αυτά αποτέλεσαν και αποτελούν την προμετωπίδα μιας εξουσιαστικής διαδικασίας που εκφράζει τον βαθύ πυρήνα όλων των κομμάτων εξουσίας της μεταπολίτευσης, Τσοχατζόπουλος, Ρουσόπουλος, Τσουκάτος, Παππάς κλπ ενώνονται με το ίδιο νήμα που ενώνει τη λατρεία για εξουσία με όλες τις ηγεσίες των κομμάτων που μας οδήγησαν στην σημερινή σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του λαού και της πατρίδας μας.
Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό που πρόσωπα αυτού του ρόλου έχουν εμπλέξει την παρουσία τους στα κόμματα όπου βρίσκονταν ή βρίσκονται με σχέσεις με την διαπλοκή ή με φαινόμενα αυταρχισμού και διαφθοράς την ίδια ακριβώς περίοδο που απολάμβαναν την πλήρη στήριξη και εμπιστοσύνη της ηγεσίας από την οποία αντλούσαν όλα τα κομματικά τους προνόμια.
Αν ανατρέξει κανείς σε γεγονότα και εσωκομματικές διαδικασίες των κομμάτων, θα διαπιστώσει ότι τα πρόσωπα αυτά όχι μόνο δεν έχαιραν της αποδοχής και εκτίμησης των μελών αλλά αντίθετα εισέπρατταν την αντίδραση ακόμα και την χλεύη τους ενώ αποτελούσαν το κατ’ εξοχήν παράδειγμα αμοραλισμού σε επίπεδο πολιτικής δράσης, όπου στην πράξη ταυτίζεται ο τεμπέλης με τον εργατικό, ο μορφωμένος με τον αγράμματο, ο απόντας από κάθε πραγματική πολιτική δράση με τον δραστήριο πολιτικά, ο ανίκανος με τον ικανό, ο ταλαντούχος με τον ατάλαντο.
Για αυτό τέτοια πρόσωπα που στις πλέον σημαντικές εσωκομματικές διαδικασίες με την συμμετοχή εκατοντάδων μελών όχι μόνο δεν κατάφερναν να εκλεγούν - παρά την προκλητικά ολοφάνερη στήριξη των ηγετών τους - αλλά ούτε καν να συγκεντρώσουν 20 ψήφους, γίνονται οι απόλυτοι τιμητές εναντίον όσων όχι μόνο μιλούν για δημοκρατία αλλά την εφαρμόζουν καθημερινά στο επίπεδο της πολιτικής τους δράσης. Και είναι απολύτως λογικό.
Πρόσωπα αυτής της πολιτικής αντίληψης διαθέτουν μια ελιτίστικη έως και αλαζονική στάση που συνδέεται πάντα με την επιθυμία τους για μόνιμη παρουσία τους δίπλα στον ηγέτη, δηλαδή στο κέντρο ελέγχου και επιβολής εξουσίας, που τους εξασφαλίζει την βεβαιότητα για την εξέλιξη της πολιτικής τους καριέρας και την μέγιστη πιθανότητα εκλογής τους πρώτα στο κοινοβούλιο και στην συνέχεια στην συμμετοχή τους σε κυβερνητικά πόστα, ώστε να μπορούν να αναπαραγάγουν και να αναπαλαιώσουν το ίδιο μοντέλο του πολιτικού συστήματος που τους εξέθρεψε.
Ανίκανοι πολλές φορές να αντλήσουν στήριξη από τις δημοκρατικές διαδικασίες και τα μέλη του κόμματος που δρουν στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής δράσης, φροντίζουν να απαξιώνουν όσους υπερασπίζονται την Δημοκρατία ανακηρύσσοντάς τους ως τους απόλυτους εχθρούς, και είναι για αυτούς, αφού εμποδίζουν την κομματική τους επικράτηση, και για αυτό πρέπει να εξοντωθούν ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν τα προνόμια τους στον ρόλο τους ως υπερασπιστές και ταυτόχρονα ισόβια μέλη στην πεφωτισμένη κομματική δεσποτεία δίπλα στον ηγέτη είτε αυτός λέγεται Ανδρέας Παπανδρέου, είτε Κώστας Καραμανλής, είτε Αλέξης Τσίπρας και όχι μόνο.
Για αυτούς όσοι αντλούν επιχειρήματα και πολιτικές προτάσεις από το πεδίο της πραγματικής καθημερινής πολιτικής δράσης και όχι από βαρύγδουπους τόμους της πολιτικής βιβλιογραφίας είναι από ημιμαθείς έως και ανόητοι. Ένθερμοι οπαδοί οι ίδιοι μιας απόλυτα εγωκεντρικής άποψης για την ισότητα και την αξιοκρατία θεωρούν πάντα ότι η δική τους παρουσία στην ηγεσία και στην θεωρητική πολιτική ανάλυση– σωστή ή λάθος - τους καθιστά αυτόματα «πιο ίσους από τους ίσους» και αξιότερους από όσους εξελίσσονται βιωματικά μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες στο πεδίο της πολιτικής δράσης και ανάλυσης, καθημερινά μέσα στον λαό.
Για αυτό και η αυτοκριτική για αυτούς καταλήγει πάντα στις ευθύνες των άλλων, της ανικανότητας ή αδράνειας των απλών μελών, της ανοργανωσιάς της κομματικής βάσης ή του ανόητου και ανάξιου λαού.
Την ίδια στιγμή που μιλούν για αξιοκρατία φροντίζουν να απαξιώνουν και να ισοπεδώνουν την προσπάθεια και την δράση των μελών, των απλών πολιτών δηλαδή, ενώ ως μέλη της «ηγετικής ομάδας» εκμεταλλεύονται αυτή την προσπάθεια, δημιουργώντας τις συνθήκες ώστε πάντα να μην αξιοποιούνται και να μην αναδεικνύονται πραγματικά όσοι ξεχωρίζουν από την ίδια τους την πολιτική δράση, εκτός και αν αυτοί τεθούν υπό τον έλεγχό τους και δεν απειλούν τους σχεδιασμούς τους. Έτσι είναι βέβαιο ότι αυτοί θα εμφανίζονται πάντα σε όσους δεν γνωρίζουν, ως οι αξιότεροι και καταλληλότεροι.
Για αυτό άλλωστε και αποτελούν τους κατ’ εξοχήν αρνητές στην πράξη της βασικής αρχής ότι η δημοκρατία δεν είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα αλλά μια εξελισσόμενη και εξελικτική συνεχής διαδικασία συμμετοχής στην πολιτική δράση και πράξη με ανάληψη τόσο ατομικής όσο και συλλογικής ευθύνης που δεν αγιάζει τα μέσα για να φέρει το αποτέλεσμα, αλλά λειτουργεί αμφίδρομα ως ασφαλιστική δικλείδα για να οδηγηθεί η πολιτική δράση στον στόχο της κι όχι κάπου αλλού.
Το δυστύχημα είναι ότι συνήθως τέτοια πρόσωπα «βρίσκουν και τα κάνουν» όπως πολύ σοφά λέει ο λαός μας, αφού είναι πάντα χρήσιμοι στους ηγέτες που χρειάζονται πάντα κάποιους να κάνουν την «βρώμικη δουλειά» της εσωτερικής εκκαθάρισης της οργάνωσης από εν δυνάμει σφετεριστές της – όποιας - εξουσίας τους. Τι είδους ηγέτες είναι αυτοί;
Δυστυχώς μάλλον του είδους όπου η φιλοδοξία για εξουσία λειτουργεί ως αυτοσκοπός και όχι ως μέσο εξυπηρέτησης των σκοπών και των αναγκών της οργάνωσης της οποίας ηγούνται.
Τι προκύπτει από όλα τα παραπάνω;
Κάποιος μπορεί να πει ότι τα παραπάνω αποτελούν μια θεωρητική προσέγγιση σε νοσηρά πολιτικά φαινόμενα και συμπεριφορές που έχουν μετατρέψει τα πολιτικά κόμματα από φορείς πολιτικής δράσης, έκφρασης της βούλησης του λαού και μέσο για την πρόοδο και την κάλυψη των αναγκών του, σε ανεξέλεγκτα κέντρα λατρείας της εξουσίας, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Όλα αυτά τα φαινόμενα που διατρέχουν το πολιτικό σύστημα έχουν ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα που λειτουργεί και ως μηχανισμός αυτοσυντήρησης του συστήματος, και αυτό δεν είναι άλλο από την ευθεία ή υπόγεια υποστήριξη της λογικής της ανάθεσης, μέσω μιας υποτιθέμενης αξιοκρατικής διαδικασίας για να διαιωνίζονται τα ίδια πρόσωπα στους θώκους της εξουσίας.
Είναι σημαντικό εδώ να αναφερθεί ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας δεν είναι απλά η επιβολή της πλειοψηφίας στην μειοψηφία – ούτε το αντίστροφο - αλλά η διαδικασία ελεύθερου διαλόγου, ζύμωσης και πληροφόρησης όλων για την γνώμη και του τελευταίου συμμετέχοντα που έχει διαφοροποιημένες απόψεις, χωρίς περιορισμούς, χωρίς φιλτραρίσματα, χωρίς αφορισμούς, με στόχο την λήψη αποφάσεων που να μπορούν να εφαρμοσθούν χωρίς να διαλυθεί η οργανωμένη συλλογικότητα, δηλαδή ο φορέας της πολιτικής δράσης.
Και είναι θεολογική και ιδεοληπτική κάθε άποψη που επικαλείται την δημοκρατία και την ανακλητότητα, την ίδια στιγμή που αφορίζει την διαφορετική άποψη και πρόταση, λογοκρίνοντας το πολιτικό σχόλιο και μειώνοντας τις δυνατότητες ουσιαστικού διαρκούς δημοκρατικού διαλόγου, ώστε η υλοποίηση των αποφάσεων να μην είναι μια διαδικασία επιβολής αλλά μια συνεχής διαδικασία ανάδρασης και βελτίωσης του αποτελέσματος.
Πόσο μάλλον όταν πολύ συχνά στο πολιτικό σύστημα έχουμε δει πως όλα αυτά χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα που καταλήγουν στο τέλος σε πρόσφατα πολιτικά βιώματα με εντελώς καταστροφικά αποτελέσματα για τις ζωές όλων μας αλλά και το μέλλον της ίδιας της πατρίδας μας.
Λένε κάποιοι ότι δεν έχουν σημασία αυτά τα «θεωρητικά» περί δημοκρατίας και ότι αυτό που έχει σημασία είναι η ορθότητα και η αναγκαιότητα των πολιτικών στόχων που βάζουν τα πολιτικά κόμματα ή και οι πολιτικές οργανώσεις.
Τι μας έχει διδάξει όμως η πρόσφατη εμπειρία μας τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τους ΑΝΕΛ που βρίσκονται σήμερα στην κυβέρνηση και έχουν οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο την χώρα;
Τι συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ πριν την εκλογή του στην κυβέρνηση; Θυμόμαστε όλοι ή μήπως είναι πολύ μακρινό παρελθόν το γεγονός ότι με το βασικό επιχείρημα του καλύτερου αποτελέσματος για τον λαό και της εφαρμογής τάχα του πολιτικού του σχεδίου μετατράπηκε από συνασπισμός διαφορετικών πολιτικών οργανώσεων σε ενιαίο κόμμα με πιο σφιχτή οργάνωση και ελευθερία κινήσεων στην ηγεσία του;
Και τότε υπήρξαν φωνές που αντέδρασαν για τα ζητήματα δημοκρατίας και αποχώρησαν καθώς και άλλοι που παρέμειναν και συμμετείχαν στην κυβέρνηση στο όνομα της ενότητας του κόμματος. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, στο όνομα της δημοκρατίας και της «εξέλιξης» της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ μια ολιγομελής ηγετική ομάδα γύρω από τον ηγέτη Τσίπρα μετέτρεψε όλες τις υποσχέσεις και το αντιμνημονιακό πολιτικό πρόγραμμα που στήριξε με την ψήφο του ο λαός, από διακηρύξεις για Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία στην μεγαλύτερη προδοσία της ελπίδας με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου μέσω της διαδικασίας διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος που έγινε αφορμή για την μεγαλύτερη πολιτική κολοτούμπα που είδε αυτός ο λαός από το 2010 και μετά.
Πως συνέβη αυτό και από ποιους ; Μα φυσικά από όσους ζητούσαν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και πιο σφιχτή κομματική οργάνωση βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις «γκρίνιες» για την δημοκρατία όσων διαφώνησαν σε αυτή την επιλογή, δηλαδή την ηγετική ομάδα που πλέον είχε την δυνατότητα να ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στην κομματική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχε στην πράξη την δυνατότητα να ρίξει την κυβέρνηση.
Η έλλειψη της δημοκρατίας και των ασφαλιστικών δικλείδων που αυτή παρέχει στην λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ είχε τελικά ως αποτέλεσμα, οι διαφωνούντες της λεγόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας» ανήμποροι στην πράξη να αντιδράσουν, να αποχωρήσουν λίγο πριν την ψήφιση του 3ου Μνημονίου για να δημιουργήσουν την ΛΑΕ, γεγονός που θέλει περισσότερη βέβαια κριτική, μέρος της οποίας έχει γίνει και δεν είναι του παρόντος. Παραμένοντας όμως μέχρι τότε στον ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της ενότητας του και της μη διάλυσης της κυβέρνησης είχαν ήδη γίνει συνεργοί στο μεγαλύτερο ίσως έγκλημα από την αρχή της διαδικασίας αποικιοποίησης της χώρας μας, αυτό της υπαγωγής της χώρας μας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM).
Με τους ΑΝΕΛ βέβαια τα γεγονότα είναι ακόμα πιο τραγελαφικά, αφού στο κόμμα με τον πατριωτικό αντιμνημονιακό λόγο που έκανε τάχα «την θυσία» να συνεργαστεί με την «αριστερά» για την σωτηρία της πατρίδας, δεν ήταν λίγες οι καταγγελίες πριν από την συμμετοχή τους στην συγκυβέρνηση, για αντιδημοκρατική συμπεριφορά του ίδιου του προέδρου με διορισμούς προσώπων της δικής του επιλογής και εμπιστοσύνης σε τοπικές οργανώσεις των ΑΝΕΛ.
Οι περισσότεροι από όσους κατήγγειλαν αυτές τις μεθοδεύσεις απομακρύνθηκαν ή αποχώρησαν από τους ΑΝΕΛ διαμαρτυρόμενοι για την κατάφωρη παραβίαση τόσο της απόφασης του Συνεδρίου των ΑΝΕΛ όσο και όλων των αρχών δημοκρατικής λειτουργίας της οργάνωσης.
Και που κατέληξε λοιπόν στην συνέχεια αυτό το πατριωτικό κόμμα; Να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που έχει ήδη εκχωρήσει εθνικό χώρο στο ΝΑΤΟ. Πως; Μα πολύ απλά αφού δεν υπάρχει δυνατότητα να διαλυθεί η κομματική οργάνωση και να αποσυρθεί από την κυβέρνηση, η ηγετική ομάδα λειτουργεί ανεξέλεγκτα πέρα από κάθε πολιτική αρχή ή διακήρυξη στα πλαίσια του «πατριωτισμού» που είχε ως λάβαρο.
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό με τα παραπάνω πρόσφατα παραδείγματα, ας αναρωτηθούμε όλοι μας και ας σκεφτούμε σοβαρά, αν η Δημοκρατία είναι «ψιλά γράμματα», αν μπορεί εν τέλει να θυσιάζεται στο όνομα του αποτελέσματος και αν ναι τότε πιο είναι τελικά αυτό το αποτέλεσμα; Είναι αυτό για το οποίο δίνονται οι πολιτικοί αγώνες ή μήπως αυτό που επιλέγει η εκάστοτε ανεξέλεγκτη ηγεσία όταν γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τόσο την λαϊκή βούληση όσο και την ίδιες της τις υποσχέσεις στην λογική της ανάθεσης που χρησιμοποίησε ως επιχείρημα δήθεν τήρησης της δημοκρατίας;
Κανείς λογικός άνθρωπος που ζει σήμερα σε αυτή την χώρα δεν μπορεί πλέον να μην έχει συνδέσει την εικόνα συνολικής κατάρρευσης της κοινωνίας και της οικονομίας με την συνολική κατάρρευση του αποτυχημένου και απόλυτα προδοτικού πολιτικού συστήματος εξουσίας που εξελίχθηκε μέσα στην περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης της Δημοκρατίας σε ένα απόλυτα διεφθαρμένο μηχανισμό νομής και παραμονής στην εξουσία πολιτικών σχηματισμών που μονοπώλησαν για δεκαετίες την κυρίαρχη πολιτική σκηνή.
Κι αυτός είναι ο λόγος που τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα στο όνομα της ίδιας της Δημοκρατίας δεν δίστασαν από το 2010 μέχρι σήμερα όχι μόνο να καταργήσουν και τα τελευταία ψήγματα που είχαν απομείνει από την όποια Δημοκρατία κατακρεουργούσαν μεθοδικά για δεκαετίες αλλά και να αναστρέψουν κάθε έννοια και κάθε δημοκρατική διαδικασία σε μια απόλυτα αυταρχική λογοκοπία και προπαγάνδα με στόχο τον εκφασισμό συνειδήσεων, αγώνων και θεσμών και την κατασυκοφάντηση ή τον εκμαυλισμό οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας λειτούργησε και λειτουργεί από την άμεση συμμετοχή των ενεργοποιημένων πολιτών χωρίς τον απόλυτο κομματικό ή καθεστωτικό τους έλεγχο.
Το σοκ που προκάλεσε το ξέσπασμα της λεγόμενης κρίσης το 2010 αφύπνισε άμεσα όσους είχαν κατά καιρούς αντιδράσει σε όσα συνέβαιναν εντός και εκτός της χώρας, όπως στην περίοδο προσπάθειας εφαρμογής του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου του ...
Γιαννίτση ή την περίοδο των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, αλλά ταυτόχρονα κινητοποίησε και άλλους που τα προηγούμενα χρόνια βρίσκονταν μέσα στην μακαριότητα τους και το βόλεμα τους στα κόμματα κυρίως του δικομματισμού απολαμβάνοντας προνομιακές σχέσεις για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους αλλά και θέσεις στην νομή της εξουσίας.
Οι τελευταίοι διέβλεψαν τους επερχόμενους κινδύνους διάλυσης του πολιτικού συστήματος και βλέποντας το λαϊκό κύμα αντιδράσεων το καβάλησαν και με καιροσκοπική διάθεση αυτοσυντήρησης αλλά και στην λογική των νέων πολιτικών ευκαιριών φρόντισαν να αυτοανακηρυχθούν σε αυτόκλητους υπερασπιστές της Δημοκρατίας ενώ ταυτόχρονα αποκήρυξαν σε όλους τους τόνους το παρελθόν τους και τον ρόλο τους στην πολύχρονη διαδικασία σήψης της.
Είναι γεγονός ότι η ευθύνες των απλών πολιτών ήταν τεράστιες όλα τα προηγούμενα χρόνια διότι με την ανοχή τους επέτρεψαν στο κυρίαρχο οικονομικοπολιτικό καθεστώς να τους οδηγήσει στην αδιαφορία τους για τα κοινά και την απαξίωση της ίδιας της πολιτικής ως καθημερινή πράξη και μοχλό προόδου και ανάπτυξης της κοινωνίας και της οικονομίας. Ακριβώς αυτή η μη συμμετοχή των απλών πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες ήταν και η επιθυμία που είχε το σαθρό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης ώστε να μπορεί να καταργεί στην πράξη και διαρκώς ακόμα και την κατ’ όνομα δημοκρατία που οριοθετείται από τον αστικό λεγόμενο κοινοβουλευτισμό.
Έτσι οι απλοί πολίτες βρέθηκαν στην νέα κατάσταση εντελώς απροετοίμαστοι και μην διαθέτοντας ούτε την εμπειρία ούτε τα οργανωτικά εφόδια για να αντιμετωπίσουν την σφοδρή επίθεση που ξεκίνησε το 2010, προσπάθησαν να απαντήσουν το 2011 με το κίνημα των πλατειών και των αγανακτισμένων με λαϊκές συνελεύσεις που μετατράπηκαν σε επιτροπές πολιτών ύστερα από την βίαιη διάλυση του κινήματος με το κρεσέντο καταστολής – κυρίως στην πλατεία Συντάγματος – το καλοκαίρι του 2011.
Και αυτό το σημαντικό κενό δεν το εκμεταλλεύθηκε δυστυχώς μόνο το καθεστώς υποτέλειας και το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αλλά και όλοι όσοι είχαν πολύχρονη εμπειρία από την λειτουργία του συστήματος αυτού ως σάρκα από την σάρκα του. Για αυτό και πολύ γρήγορα εμφανίσθηκαν στο προσκήνιο νέα πολιτικά κόμματα – χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι ΑΝΕΛ - και πολιτικές οργανώσεις με τους ίδιους σε ρόλο πρωταγωνιστή και πάντα στο όνομα της δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα πρόσωπα με αυτά τα χαρακτηριστικά άρχισαν να βγαίνουν στο προσκήνιο και σε άλλους χώρους που δεν είχαν ακόμα τις προδιαγραφές για να αναλάβουν την εξουσία, όπως στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα οριζόντιο φαινόμενο στο πολιτικό σύστημα των κομματικών σχηματισμών εντός και εκτός Βουλής, όπου το πρότυπο του κ. Παππά ως δεξί χέρι του Τσίπρα μετά την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα, φαίνεται να διατρέχει αλλάζοντας όνομα και τίτλο όλα τα κόμματα. Τα πρόσωπα αυτά αποτέλεσαν και αποτελούν την προμετωπίδα μιας εξουσιαστικής διαδικασίας που εκφράζει τον βαθύ πυρήνα όλων των κομμάτων εξουσίας της μεταπολίτευσης, Τσοχατζόπουλος, Ρουσόπουλος, Τσουκάτος, Παππάς κλπ ενώνονται με το ίδιο νήμα που ενώνει τη λατρεία για εξουσία με όλες τις ηγεσίες των κομμάτων που μας οδήγησαν στην σημερινή σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του λαού και της πατρίδας μας.
Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό που πρόσωπα αυτού του ρόλου έχουν εμπλέξει την παρουσία τους στα κόμματα όπου βρίσκονταν ή βρίσκονται με σχέσεις με την διαπλοκή ή με φαινόμενα αυταρχισμού και διαφθοράς την ίδια ακριβώς περίοδο που απολάμβαναν την πλήρη στήριξη και εμπιστοσύνη της ηγεσίας από την οποία αντλούσαν όλα τα κομματικά τους προνόμια.
Αν ανατρέξει κανείς σε γεγονότα και εσωκομματικές διαδικασίες των κομμάτων, θα διαπιστώσει ότι τα πρόσωπα αυτά όχι μόνο δεν έχαιραν της αποδοχής και εκτίμησης των μελών αλλά αντίθετα εισέπρατταν την αντίδραση ακόμα και την χλεύη τους ενώ αποτελούσαν το κατ’ εξοχήν παράδειγμα αμοραλισμού σε επίπεδο πολιτικής δράσης, όπου στην πράξη ταυτίζεται ο τεμπέλης με τον εργατικό, ο μορφωμένος με τον αγράμματο, ο απόντας από κάθε πραγματική πολιτική δράση με τον δραστήριο πολιτικά, ο ανίκανος με τον ικανό, ο ταλαντούχος με τον ατάλαντο.
Για αυτό τέτοια πρόσωπα που στις πλέον σημαντικές εσωκομματικές διαδικασίες με την συμμετοχή εκατοντάδων μελών όχι μόνο δεν κατάφερναν να εκλεγούν - παρά την προκλητικά ολοφάνερη στήριξη των ηγετών τους - αλλά ούτε καν να συγκεντρώσουν 20 ψήφους, γίνονται οι απόλυτοι τιμητές εναντίον όσων όχι μόνο μιλούν για δημοκρατία αλλά την εφαρμόζουν καθημερινά στο επίπεδο της πολιτικής τους δράσης. Και είναι απολύτως λογικό.
Πρόσωπα αυτής της πολιτικής αντίληψης διαθέτουν μια ελιτίστικη έως και αλαζονική στάση που συνδέεται πάντα με την επιθυμία τους για μόνιμη παρουσία τους δίπλα στον ηγέτη, δηλαδή στο κέντρο ελέγχου και επιβολής εξουσίας, που τους εξασφαλίζει την βεβαιότητα για την εξέλιξη της πολιτικής τους καριέρας και την μέγιστη πιθανότητα εκλογής τους πρώτα στο κοινοβούλιο και στην συνέχεια στην συμμετοχή τους σε κυβερνητικά πόστα, ώστε να μπορούν να αναπαραγάγουν και να αναπαλαιώσουν το ίδιο μοντέλο του πολιτικού συστήματος που τους εξέθρεψε.
Ανίκανοι πολλές φορές να αντλήσουν στήριξη από τις δημοκρατικές διαδικασίες και τα μέλη του κόμματος που δρουν στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής δράσης, φροντίζουν να απαξιώνουν όσους υπερασπίζονται την Δημοκρατία ανακηρύσσοντάς τους ως τους απόλυτους εχθρούς, και είναι για αυτούς, αφού εμποδίζουν την κομματική τους επικράτηση, και για αυτό πρέπει να εξοντωθούν ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν τα προνόμια τους στον ρόλο τους ως υπερασπιστές και ταυτόχρονα ισόβια μέλη στην πεφωτισμένη κομματική δεσποτεία δίπλα στον ηγέτη είτε αυτός λέγεται Ανδρέας Παπανδρέου, είτε Κώστας Καραμανλής, είτε Αλέξης Τσίπρας και όχι μόνο.
Για αυτούς όσοι αντλούν επιχειρήματα και πολιτικές προτάσεις από το πεδίο της πραγματικής καθημερινής πολιτικής δράσης και όχι από βαρύγδουπους τόμους της πολιτικής βιβλιογραφίας είναι από ημιμαθείς έως και ανόητοι. Ένθερμοι οπαδοί οι ίδιοι μιας απόλυτα εγωκεντρικής άποψης για την ισότητα και την αξιοκρατία θεωρούν πάντα ότι η δική τους παρουσία στην ηγεσία και στην θεωρητική πολιτική ανάλυση– σωστή ή λάθος - τους καθιστά αυτόματα «πιο ίσους από τους ίσους» και αξιότερους από όσους εξελίσσονται βιωματικά μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες στο πεδίο της πολιτικής δράσης και ανάλυσης, καθημερινά μέσα στον λαό.
Για αυτό και η αυτοκριτική για αυτούς καταλήγει πάντα στις ευθύνες των άλλων, της ανικανότητας ή αδράνειας των απλών μελών, της ανοργανωσιάς της κομματικής βάσης ή του ανόητου και ανάξιου λαού.
Την ίδια στιγμή που μιλούν για αξιοκρατία φροντίζουν να απαξιώνουν και να ισοπεδώνουν την προσπάθεια και την δράση των μελών, των απλών πολιτών δηλαδή, ενώ ως μέλη της «ηγετικής ομάδας» εκμεταλλεύονται αυτή την προσπάθεια, δημιουργώντας τις συνθήκες ώστε πάντα να μην αξιοποιούνται και να μην αναδεικνύονται πραγματικά όσοι ξεχωρίζουν από την ίδια τους την πολιτική δράση, εκτός και αν αυτοί τεθούν υπό τον έλεγχό τους και δεν απειλούν τους σχεδιασμούς τους. Έτσι είναι βέβαιο ότι αυτοί θα εμφανίζονται πάντα σε όσους δεν γνωρίζουν, ως οι αξιότεροι και καταλληλότεροι.
Για αυτό άλλωστε και αποτελούν τους κατ’ εξοχήν αρνητές στην πράξη της βασικής αρχής ότι η δημοκρατία δεν είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα αλλά μια εξελισσόμενη και εξελικτική συνεχής διαδικασία συμμετοχής στην πολιτική δράση και πράξη με ανάληψη τόσο ατομικής όσο και συλλογικής ευθύνης που δεν αγιάζει τα μέσα για να φέρει το αποτέλεσμα, αλλά λειτουργεί αμφίδρομα ως ασφαλιστική δικλείδα για να οδηγηθεί η πολιτική δράση στον στόχο της κι όχι κάπου αλλού.
Το δυστύχημα είναι ότι συνήθως τέτοια πρόσωπα «βρίσκουν και τα κάνουν» όπως πολύ σοφά λέει ο λαός μας, αφού είναι πάντα χρήσιμοι στους ηγέτες που χρειάζονται πάντα κάποιους να κάνουν την «βρώμικη δουλειά» της εσωτερικής εκκαθάρισης της οργάνωσης από εν δυνάμει σφετεριστές της – όποιας - εξουσίας τους. Τι είδους ηγέτες είναι αυτοί;
Δυστυχώς μάλλον του είδους όπου η φιλοδοξία για εξουσία λειτουργεί ως αυτοσκοπός και όχι ως μέσο εξυπηρέτησης των σκοπών και των αναγκών της οργάνωσης της οποίας ηγούνται.
Τι προκύπτει από όλα τα παραπάνω;
Κάποιος μπορεί να πει ότι τα παραπάνω αποτελούν μια θεωρητική προσέγγιση σε νοσηρά πολιτικά φαινόμενα και συμπεριφορές που έχουν μετατρέψει τα πολιτικά κόμματα από φορείς πολιτικής δράσης, έκφρασης της βούλησης του λαού και μέσο για την πρόοδο και την κάλυψη των αναγκών του, σε ανεξέλεγκτα κέντρα λατρείας της εξουσίας, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Όλα αυτά τα φαινόμενα που διατρέχουν το πολιτικό σύστημα έχουν ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα που λειτουργεί και ως μηχανισμός αυτοσυντήρησης του συστήματος, και αυτό δεν είναι άλλο από την ευθεία ή υπόγεια υποστήριξη της λογικής της ανάθεσης, μέσω μιας υποτιθέμενης αξιοκρατικής διαδικασίας για να διαιωνίζονται τα ίδια πρόσωπα στους θώκους της εξουσίας.
Είναι σημαντικό εδώ να αναφερθεί ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας δεν είναι απλά η επιβολή της πλειοψηφίας στην μειοψηφία – ούτε το αντίστροφο - αλλά η διαδικασία ελεύθερου διαλόγου, ζύμωσης και πληροφόρησης όλων για την γνώμη και του τελευταίου συμμετέχοντα που έχει διαφοροποιημένες απόψεις, χωρίς περιορισμούς, χωρίς φιλτραρίσματα, χωρίς αφορισμούς, με στόχο την λήψη αποφάσεων που να μπορούν να εφαρμοσθούν χωρίς να διαλυθεί η οργανωμένη συλλογικότητα, δηλαδή ο φορέας της πολιτικής δράσης.
Και είναι θεολογική και ιδεοληπτική κάθε άποψη που επικαλείται την δημοκρατία και την ανακλητότητα, την ίδια στιγμή που αφορίζει την διαφορετική άποψη και πρόταση, λογοκρίνοντας το πολιτικό σχόλιο και μειώνοντας τις δυνατότητες ουσιαστικού διαρκούς δημοκρατικού διαλόγου, ώστε η υλοποίηση των αποφάσεων να μην είναι μια διαδικασία επιβολής αλλά μια συνεχής διαδικασία ανάδρασης και βελτίωσης του αποτελέσματος.
Πόσο μάλλον όταν πολύ συχνά στο πολιτικό σύστημα έχουμε δει πως όλα αυτά χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα που καταλήγουν στο τέλος σε πρόσφατα πολιτικά βιώματα με εντελώς καταστροφικά αποτελέσματα για τις ζωές όλων μας αλλά και το μέλλον της ίδιας της πατρίδας μας.
Λένε κάποιοι ότι δεν έχουν σημασία αυτά τα «θεωρητικά» περί δημοκρατίας και ότι αυτό που έχει σημασία είναι η ορθότητα και η αναγκαιότητα των πολιτικών στόχων που βάζουν τα πολιτικά κόμματα ή και οι πολιτικές οργανώσεις.
Τι μας έχει διδάξει όμως η πρόσφατη εμπειρία μας τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τους ΑΝΕΛ που βρίσκονται σήμερα στην κυβέρνηση και έχουν οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο την χώρα;
Τι συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ πριν την εκλογή του στην κυβέρνηση; Θυμόμαστε όλοι ή μήπως είναι πολύ μακρινό παρελθόν το γεγονός ότι με το βασικό επιχείρημα του καλύτερου αποτελέσματος για τον λαό και της εφαρμογής τάχα του πολιτικού του σχεδίου μετατράπηκε από συνασπισμός διαφορετικών πολιτικών οργανώσεων σε ενιαίο κόμμα με πιο σφιχτή οργάνωση και ελευθερία κινήσεων στην ηγεσία του;
Και τότε υπήρξαν φωνές που αντέδρασαν για τα ζητήματα δημοκρατίας και αποχώρησαν καθώς και άλλοι που παρέμειναν και συμμετείχαν στην κυβέρνηση στο όνομα της ενότητας του κόμματος. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, στο όνομα της δημοκρατίας και της «εξέλιξης» της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ μια ολιγομελής ηγετική ομάδα γύρω από τον ηγέτη Τσίπρα μετέτρεψε όλες τις υποσχέσεις και το αντιμνημονιακό πολιτικό πρόγραμμα που στήριξε με την ψήφο του ο λαός, από διακηρύξεις για Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία στην μεγαλύτερη προδοσία της ελπίδας με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου μέσω της διαδικασίας διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος που έγινε αφορμή για την μεγαλύτερη πολιτική κολοτούμπα που είδε αυτός ο λαός από το 2010 και μετά.
Πως συνέβη αυτό και από ποιους ; Μα φυσικά από όσους ζητούσαν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και πιο σφιχτή κομματική οργάνωση βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις «γκρίνιες» για την δημοκρατία όσων διαφώνησαν σε αυτή την επιλογή, δηλαδή την ηγετική ομάδα που πλέον είχε την δυνατότητα να ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στην κομματική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχε στην πράξη την δυνατότητα να ρίξει την κυβέρνηση.
Η έλλειψη της δημοκρατίας και των ασφαλιστικών δικλείδων που αυτή παρέχει στην λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ είχε τελικά ως αποτέλεσμα, οι διαφωνούντες της λεγόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας» ανήμποροι στην πράξη να αντιδράσουν, να αποχωρήσουν λίγο πριν την ψήφιση του 3ου Μνημονίου για να δημιουργήσουν την ΛΑΕ, γεγονός που θέλει περισσότερη βέβαια κριτική, μέρος της οποίας έχει γίνει και δεν είναι του παρόντος. Παραμένοντας όμως μέχρι τότε στον ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της ενότητας του και της μη διάλυσης της κυβέρνησης είχαν ήδη γίνει συνεργοί στο μεγαλύτερο ίσως έγκλημα από την αρχή της διαδικασίας αποικιοποίησης της χώρας μας, αυτό της υπαγωγής της χώρας μας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM).
Με τους ΑΝΕΛ βέβαια τα γεγονότα είναι ακόμα πιο τραγελαφικά, αφού στο κόμμα με τον πατριωτικό αντιμνημονιακό λόγο που έκανε τάχα «την θυσία» να συνεργαστεί με την «αριστερά» για την σωτηρία της πατρίδας, δεν ήταν λίγες οι καταγγελίες πριν από την συμμετοχή τους στην συγκυβέρνηση, για αντιδημοκρατική συμπεριφορά του ίδιου του προέδρου με διορισμούς προσώπων της δικής του επιλογής και εμπιστοσύνης σε τοπικές οργανώσεις των ΑΝΕΛ.
Οι περισσότεροι από όσους κατήγγειλαν αυτές τις μεθοδεύσεις απομακρύνθηκαν ή αποχώρησαν από τους ΑΝΕΛ διαμαρτυρόμενοι για την κατάφωρη παραβίαση τόσο της απόφασης του Συνεδρίου των ΑΝΕΛ όσο και όλων των αρχών δημοκρατικής λειτουργίας της οργάνωσης.
Και που κατέληξε λοιπόν στην συνέχεια αυτό το πατριωτικό κόμμα; Να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που έχει ήδη εκχωρήσει εθνικό χώρο στο ΝΑΤΟ. Πως; Μα πολύ απλά αφού δεν υπάρχει δυνατότητα να διαλυθεί η κομματική οργάνωση και να αποσυρθεί από την κυβέρνηση, η ηγετική ομάδα λειτουργεί ανεξέλεγκτα πέρα από κάθε πολιτική αρχή ή διακήρυξη στα πλαίσια του «πατριωτισμού» που είχε ως λάβαρο.
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό με τα παραπάνω πρόσφατα παραδείγματα, ας αναρωτηθούμε όλοι μας και ας σκεφτούμε σοβαρά, αν η Δημοκρατία είναι «ψιλά γράμματα», αν μπορεί εν τέλει να θυσιάζεται στο όνομα του αποτελέσματος και αν ναι τότε πιο είναι τελικά αυτό το αποτέλεσμα; Είναι αυτό για το οποίο δίνονται οι πολιτικοί αγώνες ή μήπως αυτό που επιλέγει η εκάστοτε ανεξέλεγκτη ηγεσία όταν γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τόσο την λαϊκή βούληση όσο και την ίδιες της τις υποσχέσεις στην λογική της ανάθεσης που χρησιμοποίησε ως επιχείρημα δήθεν τήρησης της δημοκρατίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου